De Franse president wil landelijke debatten organiseren om daarna nieuw beleid te formuleren en te komen tot een nieuw Sociaal Contract, als antwoord op de protesten van de gele hesjes. Was dat niet een mooi middel geweest voor Theresa May?
Op dit moment worden in heel Frankrijk debatten georganiseerd waaraan burgers kunnen deelnemen. Het debat heet ‘geen verkiezing, en ook geen referendum’.
De opzet doet denken aan Macrons verkiezingscampagne: het programma van En Marche! werd ook vormgegeven door verschillende commissies die met kiezers in gesprek gingen. Macron begon daaraan met wat wat hij zijn ‘grande marche’ noemde: 12.000 vrijwilligers 100.000 diepte-interviews laten afnemen met Fransen over de stand van het land. Hij opende de operatie met een toespraak op Facebook.
Had May zo’n aanpak gekozen, dan kon het parlement zichzelf niet zo te kijk zetten. Omdat de Britten geen verantwoordelijkheid nemen en het parlement angstvallig kijkt naar de kiezende Britten, zien we dat in het parlement de verantwoordelijkheid weg is. Hoe dapper May ook volhoudt, de onderhandelingen komen neer op een hele grote procesfout: niet de groep meenemen namens wie je onderhandelt.
Macron hoopt dat de ideeën van de Franse bevolking zullen leiden tot een ‘nieuw sociaal contract’. Als er nu iets duidelijk is aan de Brexit-discussie is dat ook in het Verenigd Koninkrijk een nieuw sociaal contract geschreven moet worden. Daarbij valt op dat Macron moeite doet om mensen te leiden naar meer verantwoordelijkheid in het debat. Nogal wat gele hesjes pleitten voor het verlagen van belastingen én het verbeteren van publieke diensten. ‘Moeten we publieke diensten schrappen die achterhaald of te duur zijn?’ vraagt Macron de Fransen in zijn brief. Maar ook: ‘Welke belastingen moeten worden verlaagd?’ Want meer geld naar publieke diensten en minder belastingen gaat niet samen.
Zou May dat in het Verenigd Koninkrijk doen, dan mogen de Britten zich echt verdiepen in de gevolgen van een Brexit. Meer soevereiniteit (en uit de EU stappen) is immers een reële wens, maar wel een met gevolgen voor de welvaart, invoerrechten, de grens met de Ieren. Het gevolg is naast verminderende welvaart ook mogelijke opstand van de Schotten en nieuwe Troubles in Noord-Ierland. Tot nu toe is mijn neiging steeds weer aan de Britten te zeggen: You can’t have your cake and eat it too.