Het is een gegeven is dat we liever een actie nalaten dan dat we een actie ondernemen. Iets niet doen is minder erg dan iets doen.
Je tegenstander op een tennistoernooi is allergisch voor cayennepeper. Wat vinden we nu verwerpelijker? Dat je een schotel met cayennepeper bij je tegenspeler aanraadt? Of dat je je mond houdt als hij de schotel bestelt? Terwijl de bedoelingen het zelfde zijn, vinden we het tweede over het algemeen minder erg dan het eerste. Psychologen noemen dat de omission bias: narigheid die voortkomt uit dingen die we nalaten, vinden we minder erg dan narigheid die voortkomt uit dingen die we doen.
Op school hebben we geleerd dat we geen fouten mogen maken. In ambtelijke organisaties vinden we mede daardoor nogal eens voorbeelden van omission bias. Een verkeerd besluit geeft vervelende aandacht in de krant. Wethouders willen geen fouten maken, want op je fouten wordt je politiek afgerekend, terwijl goede beslissingen bijna niet te claimen zijn als
een eigen goede keuze.
Laat je niet leiden door omission bias, besluiten om iets niet te doen is ook een besluit waar je de consequenties van onder ogen moet zien. Iets nalaten kent ook zijn prijs. Denk aan de mensen die besloten de brieven van de belastingdienst niet meer te openen. Die deurwaarder komt uiteindelijk echt wel.