Glory hunting is pas voor een sportclub zijn als die op dat moment veel succes heeft. Er zijn trouwe fans die door en door fan zijn, ook als het tegenzit. Dat vind ik wel een sympathiek punt. Maar de fans stromen pas echt toe als er succes is. Overigens vaak door grote risico’s te nemen door veel te lenen. De baas en de trainer zijn dan geweldig. Denk aan FC Twente of Vitesse. Niemand die dan denkt aan teveel geld uitgeven, totdat het te laat is. Lukt alles? Dan is iedereen plots enthousiast over je. Lukt het niet dan wenden mensen zich af: je was toch eigenlijk maar niks.
Onduidelijke bijdrage van de baas
Bij de sport heb je dan nog heldere maatstaven. Gloryhunters zijn er ook als het gaat om bedrijven en hun CEO. De bewondering voor Elon Musk was er niet toen hij bij bedrijven Zip 2 en PayPal werd weggestuurd als CEO. De bewondering was er voor Sam Bankman-Fried of Elisabeth Holmes, beide inmiddels door het ijs gezakt. Ik kan mij ook in Nederland het enthousiasme herinneren voor Nina Brink bij World Online. World Online ging naar de beurs en haar foto – triomfantelijk met beide duimen omhoog – werd iconisch. Vooral toen het als een luchtbel in elkaar zakte. Nu Tesla nog goed loopt is Elon Musk een held. Trump is voor rechts ook zo’n held, hoewel zijn bedrijfssuccessen matig zijn. Ik hoop dat de lezer niet bij de beursgang Truth Social intekende, dat vooral reageert als Trump meer of juist minder kansen heeft op het presidentschap en vooral verlies maakt.
De neiging alleen te kijken naar de charismatische leider
Waar het mij om gaat is dat mensen de neiging hebben bewondering te hebben zonder te bedenken of iemand wel een echte goede bijdrage leverde of alleen een uithangbord voor een bedrijf dat in de juiste sector zit en hard groeit door andere redenen dan excellentie. Het charisma gaat boven de werkelijkheid. Is het geld op, of komen de boekhoudkundige trucs uit, dan blijken die mannetjesputters het helemaal niet zo goed te doen.
Kijk naar cultuur, ruimte voor verantwoordelijkheid en innovatie
Marc Buelens legt in zijn boek Bye Bye Management uit dat de klassieke hiërarchische structuren en controlemechanismen niet meer goed werken in een tijdperk van digitalisering, diversiteit en onvoorspelbaarheid. In plaats daarvan stelt hij voor dat managers minder sturen en meer ruimte geven aan teams en medewerkers om zelf verantwoordelijkheid te nemen. Het boek moedigt leiders aan om meer te focussen op visie, inspiratie en het creëren van een cultuur waarin innovatie en samenwerking kunnen floreren.
Dus niet kijken naar die man at the top, maar je afvragen of in het bedrijf de bijdrage van iedereen gekoesterd wordt
En: of mensen ruimte krijgen om zelf te besluiten binnen de visie van het bedrijf.
.